W 1917 roku dotychczasowa  Rosja się rozpadła. 

Doszło do podziału wewnątrz narodu. Na czerwonych i białych. Jedni zabijali drugich.

Braterska rzeź, w której biali przegrali. Z portów Władywostoku i Krymu odpływały statki z uciekinierami.

Tych, którzy nie zdążyli lub nie chcieli opuścić Rosji nierzadko zabijano. Tak jak rozstrzelano cara Mikołaja II z żoną, czwórką córek i czternastoletnim synem  Aleksiejem.

Do tego momentu zmierza ta historia rosyjskiej baletnicy zakochanej w żonatym lekarzu carewicza. Odkrywana dziesiątki lat później w listach pozostawionych przez zmarłą staruszkę w Ameryce.

Książek Danielle Steel

nie czytałam dotychczas. Kojarzą  mi się z miłosnymi czytadłami. Tym razem jednak buszując po cudzej biblioteczce zatrzymałam się na tej książce, by móc pobyć trochę w Carskim Siole,

w Petersburgu, w Maryjskim Balecie i na dworze cara. W przeciwieństwie do bohaterów świadoma zbliżającego się końca ich świata.

Przerzucając strony, kartkując powieść  wyszłam z obrazu baletek, medalionu i listów zmarłej staruszki. Znalazłam je też na końcu opowieści  o miłości kogoś o według mnie bardzo nierosyjskim imieniu Danina. To chyba schemat wielu książkowych romansów: po śmierci babci wnuczka odkrywa tajemnicę jej miłości z czasów młodości.

Ale jako że w rodzinie mam kogoś,  kto w wieku siedemnastu lat wybiegł pożegnawszy matkę i siostrę  z armią Judenicza

na zawsze opuszczając Carskie Sioło, pozwoliłam tej historii zabrać trochę  mojego czasu.