Reż. Sidharth P Malhotra (We Are Family)

2018

indyjska adaptacja książki Brada Cohena Front of the Class: How Tourette Syndrome Made Me the Teacher I Never Had,, który cierpi na zespł Tourette'a

język hindi

IMDb 7.5/10

kilka nagród za rolę Rani, nominacje za reżyserię i film

Naina Mathur (Rani Mukerji)  Mimo świetnych wyników w nauce nie może od pieciu lat znależć pracy w zawodzie nauczycielki. Powodem jest jej zachowanie: dziwaczne w oczach ludzi tiki i wydawane dźwięki spowodowane chorobą. Naina cierpi na zespół Tourette'a. Swoje marzenie o nauczanie traktuje ze śmiertelną powaga. Podtrzymywana przez matkę i brata. W konflikcie z ojcem, który lata temu opuścił rodzinę.

Pewnego dnia Nainie udaje się przekonać  komisję do przyjęcia jej do prestiżowej szkoły, którą sama kiedyś skończyła  i której niegdysiejszemu dyrektorowi zawdzięcza wiarę w siebie. Szybko okazuje się, że szkoła na gwałt potrzebowała nauczyciela do klasy utworzonej zgodnie z wymogami odgórnymi z uczniów ze slumsów, którym prawnie trzeba zapewnić miejsce w szkole. Wyśmiana już pierwszego dnia w klasie

Naina zaczyna walczyć o swoich uczniów, którzy jako urodzeni w slumsach spotykają się podobnym odrzuceniem i lekceważeniem jak i ona z racji choroby. Mimo ich ciągłych szyderstw, zrażania do siebie i podważania jej autorytetu próbuje pozyskać ich serca, zmotywowac do nauki alternatywnymi budzącymi ciekawość metodami. Wkrótce uczona przez nia klasa staje do walki o pierwsze miejsce w wynikach nauczania z klasą prymusów....

Dwa plany. Teraz, w momencie, gdy Naina po 25 latach kierowania  szkoła odchodzi z niej żegnana  z wdzięcznością przez uczniów i 30 lat wcześniej, gdy stara się nie stracić wiary w siebie daremnie szukając pracy, wszędzie odrzucana.

Film Siddartha P Malhotry,

którego znam z We Are Family, oglądało mi się dobrze (lubię filmy o nauczycielach z pasją i o wytrwałości w pokonywaniu przeszkód), choć razi scenariusz. naiwność opowieści o odrzuceniu, szansie i przemianie, o rywalizacji i zrozumieniu racji przeciwnika. Uwiarygodnia tę historię gra dawno przeze mnie niewidzianej Rani Mukherji.

Zagrała po 4 latach milczenia. Na skypie szkolona w odtwarzaniu objawów choroby przez bohatera opowieści chorego na zespół Tourette'a.  Gdy ogladam Hichki przypominam sobie Rani w roli niewidomej i głuchoniemej bohaterki opowieści Black.

Film w czołówce filmów ze wzgledu na  oglądalność w 2018 roku.

CYTATY:

 "Latam jak latawiec, ale nie spadam na ziemię"  

- "Czemu wszędzie widzisz zło? Boję się dobrego, bo  w zamian niczego nie dam".

- "Lubiłam latawce,  oznaczały nadzieję, teraz tylko widzę jak się mi wymykają z rąk".

PIOSENKI:

- Oye Hichki

- Teri Dastaan

- Khol De Par

- Madamji Go Easy

- Phir Kya Hai Gham

- Naina's Theme (instrumentalne)