O tym jest prawie trzygodzinna "Padmaavat". Opowie¶æ trwa zbyt d³ugo i zaczyna siê jak bajka, niemniej osza³amia - jak to bywa w filmach Sanjaya Leela Bhansali ((Devdas, Khamoshi: The Musical, Black, Goliyon Ki Rasleela: Ram - Leela, Guzaarish, Hum Dil De Chuke Sanam)



- przepychem obrazów, ¿arliwo¶ci± tañców, blaskiem klejnotów, bogactwem wnêtrz królestwa Rad¼putów. Je¶li historia dotyczy honoru Rad¼putów, to nie mo¿e w niej zabrakn±æ patosu. Przesadnego patosu. Mimo przerostu formy nad tre¶ci± z czasem wci±gnê³am siê w historiê hindusko-muzu³mañskiego trójk±ta,



w którym odwrotnie ni¿ w "Ramajanie", do której podobnie jak do "Mahabharaty" nie brakuje nawi±zañ w dialogach, Rawana porywa tu nie Sitê, ale jej mê¿a Ramê i o uwolnienie zabiega nie on, lecz ona. Rozk³ad aktywno¶ci i bierno¶ci ról mêskich i ¿eñskich zostaje odwrócony. St±d tytu³ow± bohaterk± jest królowa Rani Padmavati.



To, co mi przeszkadza w tym filmie to jednoznaczno¶æ postaci. Ujêcie czarno-bia³e.  Tak jednoznacznie pokazane z³o Alauddina przedstawionego przez Ranveera Singha odrzuca,



 ale te¿ mimo pe³nej po¶wiêcenia, zaskakuj±cej grze aktorskiej zmniejsza wiarygodno¶æ. Podobnie jednoznaczna dobroæ Ratana Singha zagranego przez Shahida Kapoora.  Tym bardziej, ¿e historia prawdziwego Alauddina Khalji zapamiêta³a go jako cz³owieka zdecydowanego w tworzeniu imperium i zdonego za zamach odp³aciæ ¶mierci± dziesiatków tysiêcy tzw.nowych muzu³manów (nawróconych na islam Mongo³ów), ale ³agodnego w obej¶ciu, zainteresowanego literatur± i pobo¿nego. Przedstawione w filmie fakty wielokrotnej zdrady, sk³onno¶ci do uderzenia wbrew honorowi  nie potwierdzaj± dzieje Indii z tych czasów.



Muzu³manie mieli powód do protestów, tote¿ protestowali, ale najsilniej filmowemu obrazowi (³±cznie z gro¼bami wobec aktorów i re¿ysera) zagra¿a³a hindutwa reprezentowana przez organizacjê Ra¼putów z Rad¿astanu. Film zosta³ zakazany w czê¶ci stanów Indii.
W Padmaavat mimo wprowadzaj±cych w historiê s³ów, ¿e film nie propaguje sati,  przedstawiono bardzo sugestywnie oparty na fakcie historycznym z 1303 roku obraz jauhar,



 samospalenia, t³umnego



wej¶cia w specjalnie rozpalon± ¶cianê ognia kobiet wraz z dzieæmi. ¦wiadome tego, ¿e ich mê¿owie, synowie i ojcowie umieraj± w³a¶nie przegrywaj±c w walce z armi± Khalji kobiety zdecydowa³y siê unikn±æ hañby  niewoli i gwa³tu wybieraj±c ¶mieræ, któr± ich obyczajowo¶æ uznawa³a za jedyne honorowe wyj¶cie z tragicznej sytuacji.