Duchowosć i zmysłowość
Post Zahry (z maja 2008) przeniesiony z jej blogu valley-of-dance, w związku z zamknięciem blogów przez onet w 10 urodziny założenia bloga Zahry.
Bogate tradycje sztuki widowiskowej Indii są tak samo różnorodne, jak społeczność tego kraju. Współistnieją tu zarówno style klasyczne, jak i ludowe tradycje rytualne. Niektóre formy tańca są częścią obrzędów religijnych lub wywodzą się bezpośrednio z nich. Zdecydowana większość czerpie inspirację ze świętych tekstów, ich społecznej funkcji (ślubne ceremonie, pogrzebem, narodzinami), czy teologicznymi mądrościami. Źródłem natchnienia jest także niezwykła złożoność wiary i praktyk religijnych typowych dla społeczeństw Azji Południowej. istotną cechą przedstawień tanecznych i muzycznych jest dość wyraźne rozgraniczenie świata mężczyzn i świata kobiet.
Jedna z hinduskich legend opowiada, że świat został stworzony przez tańczącego Śiwę, który występował wtedy pod postacią Nataraja (Pana tańca), a sekrety tańca zawierzył Bharacie sam Brahma, który opisał je w traktacie zatytułowanym Natjaśastra (jest on do dziś podstawowym podręcznikiem wszystkich form hinduskiego tańca klasycznego). Wszelkie formy tańca mają charakter sakralny, związany z mitologią hinduską. Sam fakt ich pochodzenia uważany jest za święty. Początkowo były odtwarzane wyłącznie w świątyniach przez specjalnie wyszkolone do tego celu kapłanki-tancerki zwane dewadasi. Celem ich tańca było uwolnienie duszy od świata materialnej ułudy i połączenie jej z boskością.
Indyjskie formy tańca, można podzielić na takie, które obecnie wykonywane są podczas występów, choć wywodzą się z odmiennych tradycji, oraz te stanowiące od wieków część ludowych rytuałów związanych ze świętami i porami roku.
Siedem stylów przekształciło się w wersję koncertową i uznaje się je za formy klasyczne:
- świątynne tańce: bharata-natjam, manipuri, odissi
- spektakle taneczne: kathakali, kućipudi
- religijny: mohiniattan
- dworski: kathak
Różnią się między sobą pod względem miejsca występowania, źródła pochodzenia i rodzaju muzyki towarzyszącej. Wszystkie te tańce charakteryzuje podobny sposób postrzegania ruchu i ekspresji. W tańcu uczestniczy całe ciało:
anga - to pozycje i ruchy tułowia, głowy, rąk, nóg
upanga - mimika twarzy
nrytta - swobodne poruszanie się w rytm muzyki
nrytja - wyrażanie uczuć za pomocą ruchów i wyrazu twarzy
Rozróżnienie rodzajów pozycji na sutra (płaszczyzny poziome i pionowe) i bhanga (sposoby ułożenia ciała) wskazuje na bliski związek kunsztu tańca i rzeźby.
