Sekret ich oczu (El secreto de sus ojos)
"Luna de Avellaneda", "El mismo amor,
la misma lluvia")
Scenariusz: Juan Jose Campanella (adaptacja)
Obsada: Soledad Villamil, Ricardo Darin,Guillermo Francella)
Gatunek: dramat miłosny i kryminalny
Zdjęcia: Felix Monti
Muzyka: Federico Jusit (melodia)
Nagrody: Oscar 2010 za film nieangielskojęzyczny,
34 nagrody (za role - R. Darin i S. Villamil,
Guillermo Francella, za scenariusz, reżyserię,
film, muzykę etc)20 nominacji
Tytuł: El secreto de sus ojos
Język: hiszpański
Produkcja: Argentyna
Premiera: 2009
Oceny: IMDb 8.3/10, Tamanna 7.9/10
Buenos Aires.Benjamin Esposito (Ricardo Darin) przeszedłszy na emeryturę postanawia opisać
prowadzony kiedyś przypadek zgwałconej i zamordowanej Liliany Coloto.
Mimo iż przy współpracy przyjaciela Pablo Sanovala (Guillermo Francella)
i skrycie kochanej kobiety Irene Menendez Hastings (Soledad Villamil)
udało mu się schwytać winnego zbrodni, sprawiedliwości nie stała się zadość.
Teraz po latach mierząc się z tamtą sprawą konfrontuje się on z niespełnioną miłością do...
Tu miejsce na Indie, więc skok do Argentyny należy do wyjątków. Mimo to chciałabym napisać o tym filmie. Dlaczego? Przy pierwszym podejściu ten nagrodzony Oscarem nieangielskojęzyczny film znużył mnie. Przerwałam oglądanie. Za drugim razem nie mogłam się od niego oderwać, a gdy się skończył żałowałam, że nie mogę towarzyszyć losom bohaterów dalej. Nie pamiętam z niego obrazów Buenos Aires, czy przemijającej za oknem auta Argentyny. W pamięci pozostają mi twarze, ze zmęczonymi,
uciekającymi od okazania przeżywanej miłości spojrzeniami głównych bohaterów. To ich tęsknota za sobą,
rozmijanie się, brak odwagi przyciągnęły moja uwagę. Byli osią tego filmu,
choć tytułowa tajemnica spojrzeń była też fundamentem zagadki kryminalnej, jak w "Powiększeniu" Antonioniego związanej z fotografią. Gdzieś w tle tego filmu jest przemoc polityczna, poczucie krzywdy, daremne wołanie o sprawiedliwość. I podobnie jak w filmach indyjskich - wątpliwość, czy w reakcji na bezsilność prawa możemy wziąć je w swoje ręce?
Film rozgrywany na dwóch płaszczyznach czasowych - w teraźniejszości 2000 roku i w młodości bohaterów z 1974 roku - jest dramatem relacji
miłości, ale i pięknej przyjaźni z wpisanym w nią cierpieniem alkoholizmu jednego z bohaterów.
Jednocześnie jednak mamy do czynienia z thrillerem kryminalnym i opowieścią o tworzeniu fikcji literackiej. Poprzez nią odsłania się przed naszymi oczyma powoli historia uczuć bohaterów, których dzieje zaczynają tworzyć fabułę powieści. Ciekawie to przedstawiono, w zabawnych dialogach. Nieznani mi dotychczas aktorzy stworzyli role, które wydają mi się być żywymi osobami, których chce się słuchać , na które chce się patrzeć. Zasługa w tym aktora Ricarda Darin w roli głównej
i Soledad Villamil jako jego ukochanej Irene.
ale też Guillermo Francella w roli rozpitego przyjaciela Benjamina, Pablo Rago jako zrozpaczonego męża zabitej kobiety
czy nagrodzonego za debiut Javera Godino.
Ten film ma wiele smaczków. Obok spojrzeń, które odsłaniają nas, zdradzają nas też pasje (jaka pasja zdradziłaby Ciebie?).
Podoba mi się też idea strachu przeciwstawionego miłości ("tam, gdzie jest miłość, nie ma lęku")
"temo" - boję się
Już zdążyłam zobaczyć inny film Juana Jose Campanella
("Syn panny młodej", też z Ricardo Darinem). Teraz szukam zachwycona zapomnianym przez lata hiszpańskim "Luna de Avellaneda" i "El mismo amor, la misma lluvia". Może one pomogą mi poznać Argentynę, bo uświadomiłam sobie, że gdybym spotkała Argentyńczyka, to o jego kraju miałabym w rozmowie pojęcie tylko w oparciu o... amerykański film ("Evitę"z jej "Don't Cry for me Argentina"). No może, mogłabym przypomnieć sobie lubianego kiedyś Julio Cortazara z jego powieścią "Gra w klasy". Albo wspomnieć, że chyba czytałam coś Sabato, a w swoim czasie urzekły mnie tajemnicze opowiadania Borgesa. Albo spytać , co sądzi o swoim rodaku, ikonie rewolucji, Che Guevarze, przypomnianym w "Dziennikach motocyklowych".
To zaledwie kilka skojarzeń na tak wielki kraj. A z czym Wam się on kojarzy?
