• Podróż do Indii - luty 2011
• Karnataka (Indie)
• Goa (Indie)

Maharasztra. Wioska adiwasi, plemienia Thakarów. Nad brzegiem morza. Dwunastolatek Nagya,  od ojca przejmuje pasję do grania na bębnie. Chłopiec bardzo związany z ojcem, ma wiele pytań do niego.Te, które słyszymy dotyczą górującej skały,w której Thakarowie czczą Śiwę pod postacią lingam.

Małemu Nagyi marzy się życie w zgodzie z ideałem pobożności. Liczy on, że dzięki temu pozna to, co zazwyczaj pozostaje niepoznane, zobaczy niewidziane. Stając twarzą twarz z królową budzących w nim lęk pszczół, śledząc nocą pęd Boga mknącego dżunglą na swym byku.Zanim o brzasku znów skamienieje w kształt wznoszącej się nad wioską skały..

Nagya dorasta, ale tęsknota za tajemnicą nie opuszcza go. Żyje cichy, zanurzony w swych myślach. Jego głosem jest ekstatyczny, porywający do tańca rytm bębna. Pewnego dnia Nagya obmywszy się z ojcem w morzu, zostaje poddany rytuałom czyniącym zeń też kapłana. W tym właśnie momencie jego nieobecną duchem twarz dostrzega  Chindhi. Sprzedana przez popijającego ojca, opuściła ona męża, którego słabością pogardza. Pełna żalu do nie dających jej wsparcia mężczyzn zakochuje się w porażającym swoją energii Nagyi...

To mój czwarty (po „Natarang”, „Dombivli Fast” i „Astitvie”) film w języku Maharasztry, marathi. Pierwszy, którego akcja rozgrywa się w wiosce. W dodatku w wiosce adiwasi. Każdy z nich był dla mnie przeżyciem. Po tym długo chce  mi się milczeć. Poddawać powracającym obrazom. Mały chłopiec i morze. Półnagi, w pasie obwiązany lungi, obwieszony bransoletami. Na dłoniach, stopie, na ramieniu. Z talizmanem na szyi. Ma go on chronić przed czającym się w naturze złem. Pojawia się ono pod różną postacią. Czasem może być to wąż, czasem pszczoły. Daremnie odganiane modlitwą. Gdy pierwszy raz jechałam do Indii przez pewien czas bałam się węży. W Indiach zapomniałam o tym. A przecież spójrzcie, jakie miejsce na mapie zatruć,  a nawet śmierci od ugryzienia przez węża zajmują Indie. 100 tysięcy na rok.

  

Oswajana modlitwami bezsilność i bunt, gdy Bóg, którego przychylność staraliśmy się zaskarbić będąc dobrym, doświadcza nas cierpieniem. Tak się dzieje z bohaterem. Nie godzi się on na historię swego życia i ta niezgoda rodzi w nim pragnienie zemsty. Zaślepiające go, przesłaniające mu nawet doświadczenie miłości ze strony Chindhi. Chęć bycia dobrym, podobania się Bogu zastępuje w nim krzyk: zniszczę!

Jego historię przedstawioną w zaledwie kilku relacjach (do ojca, matki, Chindhi i Boga) opowiada dwóch zaprzyjaźnionych adiwasi. Pełnią oni w filmie rolę jakby chóru antycznego. 

Wprowadza on na scenę nie tylko głównych bohaterów, ale cały lud adiwasi, z którego się wywodzą. Zanurzony w sacrum. Prawdziwa wieś Kalhe, z której wszystkie drogi prowadzą ku niebu, w której ociec uczy syna „Oczywiście, że pszczoły mają swego Boga. Każdy ma Boga”. Tę oczywistość podkreśla rytmiczna pieśń „skały mają Boga, drzewa mają Boga, tygrys ma Boga..” Obrazy plemienia  szczególnie mnie poruszają. Wiadomo, że kamera Binoda Pradhana ("Rang De Basanti", "Misja w Kaszmirze") filmuje twarze zaledwie kliku aktorów i wielu autentycznych adiwasi. Dużo tu tajemnicy, niedopowiedzeń. Przejmujące twarze, o uważnych spojrzeniach, czasem smutne, często wyrzeźbione cierpieniem. Patrzę na nie jak urzeczona, gdy kołyszą się w dość monotonnym tańcu, silni siłą ludzi ciężko pracujących fizycznie. Poruszona z jaką prostotą mówią: „bracie, jeśli ktoś z nas cię uraził, wybacz”. Wzruszona czcią z jaka Nagya stawszy się kapłanem wyraża szacunek wszystkim starszym. Maluczkim, biednym, ale z racji wieku godnym pokornego pokłonu. Film budzi niepokój, lęk. Obrazy rojących się pszczół, zburzonego morza, milczącej sylwetki skały uosabiającej Sziwę,

ciemnej toni wody, w którą wrzucony zostaje pień drzewa. Ofiara, dzięki której zrobiony bęben będzie miał swoją moc.

Sięgnęłam po niego zachęcona obecnością Smity Patil. Tę przedwcześnie zmarłą aktorkę (narodziny Prateika Babbara przyniosły jej 33-letniej śmierć) mogę oglądać w każdym filmie. "Nishaant", 'Bhumika", "Bazaar", "Aakrosh", "Debshishu" - każdy jej film jest wyzwaniem intelektualnym i uczuciowym.