Sloneczniki

Przeznaczone do burdelu (2004 - USA - ang. i bengalski)

Przeznaczone do burdelu (2004 - USA - ang. i bengalski)

15-12-2017

Przeniesiony tu z blogu Zahry (valley-of-dance) jej  post  z 16 października  2008;  w związku z zamknięciem blogów przed onet w styczniu 2018 - w 10 lecie istnienia blogu Zahry.

Reżyseria: Zana Briski, Ross Kauffman
Scenariusz: Zana Briski, Ross Kauffman
Muzyka: John McDowell
Zdjęcia: Zana Briski, Ross Kauffman
Producent: Zana Briski, Ross Kauffman
 Tytuł oryginalny: Born into Brothels
Czas trwania: 85 min.
Produkcja: Indie, USA
Gatunek: dokumentalny

https://occ-0-999-1001.1.nflxso.net/art/b64a4/572c7bb2a770377a7ed63fb31e2811ca577b64a4.jpg

 


PRZEZNACZONE DO BURDELU” to film Zany Briski i Rossa Kauffmana o urodzonych w domach publicznych Sonagachi 10-latkach, dla których dzieciństwo skończyło się wraz z postawieniem pierwszych kroków. Od tej pory ich codzienność to zmywanie naczyń, sprzątanie, wysłuchiwanie nieustających obelg, a wkrótce prostytucja. Wyrwanie się z tego zaklętego kręgu zła graniczy z cudem. Ale i w Kalkucie cuda czasem się zdarzają.

http://earth33.com/wp-content/uploads/KidsShooting2.jpg

  


Zana Briski ceniona brytyjska fotografka i reżyserka na ulicach Kalkuty poszukuje uzdolnionych dzieci, którym mogłaby otworzyć drzwi do normalnego świata. Tak oto Avijita, Pujy, Goura, Kochi, Manika, Suchitry, Tapasi i Shanti przekraczają progi sztuki jaką jest fotografowanie. Zana rozdaje dzieciom aparaty fotograficzne, kupuje materiały i zachęca do pierwszych artystycznych prób. Na warsztatach dzieciaki poznają tajniki powstawania zdjęć i stopniowo otwierają się przed „ciocią Zaną”.
Fotografując swoje najbliższe otoczenie, dają jej dostęp do swoich radości, trosk i tajemnic. Efekty tej edukacji przynoszą zdumiewające rezultaty, a dzieci wykazują się niebywałą dojrzałością i świadomością swoich obserwacji. Przy pomocy przyjaciół z Nowego Jorku Briski organizuje w Kalkucie wystawę prac swoich uczniów. Wkrótce Avijit bierze udział w konkursie dziecięcym na World Press Photo, zdjęcie Suchitry zdobi okładkę kalendarza Amnesty International, a wizerunek Pujy biegnącej w rozpadających się chodakach po kalkuckiej ulicy zostanie później wpisany w logo strony internetowej filmu. Briski pokazuje swoim małym podopiecznym, całkiem inny świat i inne życie. Życie, w którym ich rówieśnicy chodzą do szkoły, zmagają się z falami morza, tarzają się w piasku skąpanym w blasku słońca, spacerują po ZOO, a nie przygotowują do zaspokajania seksualnych potrzeb klientów. Reżyserka zbiera środki na dalszą edukację swoich wychowanków. Wpada na pomysł, żeby użyć zdjęć dzieci dopozyskania funduszy na szkołę z internatem, poza dzielnicą prostytucji.Okazuje się jednak, że aby tego dokonać, musi zmierzyć się nie tylko zogromnym systemem biurokratycznym Indii, ale i oporem rodzin przed stratą siłyroboczej. Kilkoro bohaterów filmu wykorzystuje tę szansę.

http://photos1.blogger.com/img/5/2980/640/Clipboard07.jpg

  


Dla jednych dzielnica rozkoszy, dla drugich piekło naziemi. Włączając film, wkraczamy w indyjską dzielnicę czerwonych latarni widzianą oczami dzieci.
Jest to przejmujący dokument, którego nakręcenie niewątpliwie graniczyło z cudem. W tym miejscu niewiele się mówi, mało pisze, po prostu pracuje. Niechętnie współpracuje.
Jest to słodko-gorzka opowieść o życiu bez perspektyw,dzieciństwie bez przyszłości. Dawno temu ktoś powiedział, że ratując jedno życie, ratuje się cały świat. Choć film „Przeznaczone do burdelu” przynosi tylko pozorny happy end, udowadnia, że nie wszyscy schowali się w swoich skorupach, a bezinteresowna pomoc jest jeszcze możliwa. Niewątpliwie jest to dokument, obok którego nie przechodzi się obojętnie. Jeżeli ktoś interesuje się prawdziwym życiem Indii i zaściankami tego kraju, ten film jest obowiązkowy.

https://iamlark.files.wordpress.com/2012/08/born-into-brothels-1.png  


Mimo zaangażowania autorki w projekt, chwilami tylko prześlizguje się po temacie, niezagłębiając w samą istotę prostytucji. Ale skorofilm spełnia swoje zadanie, bo przecież pomaga dzieciom, nie można mieć o to żalu.
Dokument kończy się nagle. Nie wiemy jak dzieci poradziły sobie dalej. Jest to jednak celowy zabieg, gdyż autorka chce powiedzieć, że wszystko zależy od nas…

Każdy z nas bowiem może im pomóc. Album ze zdjęciami wykonanymi przez małych bohaterów tego reportażu, jest do kupienia na oficjalnej stronie filmu. Dochód z jego sprzedaży przeznaczony jest na ciąg dalszy w lepszej rzeczywistości.

Film zdobył sporo nagród. Z tych najbardziej istotnych jest Oskar 2005 za Najlepszy Długometrażowy Dokument oraz Nagroda Publiczności na Festiwalu Sudance.