Sloneczniki

Wielokropek (Rosja 2006)

Wielokropek (Rosja 2006)

18-01-2016
- gdy na nas nie czekają
Reż. scen. prod. Andrej Eszpaj (Dzieci Arbatu, Iwan Groźny) wg powieści
Многоточие
2006



Stalinizm przyniósł Rosji czterdzieści milionów ofiar. Śmiertelnych. Tych wycieńczonych głodem i niewolniczą praca, którzy umierali w śniegach Syberii



 i tych rozstrzelanych. Ale jego ofiarami byli nie tylko ludzie, ale i relacje między nimi. O śmierci takiej relacji




 opowiada film Andreja Eszpaja,



 któremu wdzięczna jestem za "Dzieci Arbatu".


  Trzydziestoszescioletnia Kira Gieorgiejewna (Jewgienia Simonowa). jest sławną artystką. W jej pracowni powstają monstrualne rzeźby Lenina. Kira znajdując bezpieczeństwo u swego męża fascynuje wielu mężczyzn, między innymi Jurę (Jewgienij Cyganow),



którego młode ciało jest modelem wielu jej rzeźb. Igrając z jego uczuciami



 Kira nie przekracza  granicy wierności mężowi Mikołajowi, wyalienowanemu  w fascynacji filmem, w  którym bohater mija kobietę zamiast ją przy sobie zatrzymać. Ich związek zostaje jednak poddany próbie, gdy w  życiu Kiry pojawia się 15 lat niewidziany Wadim (Igor Mirkurbanow),



wywieziony na Magadan pierwszy mąż dwudziestoletniej wówczas Kiry. Kira ma swój świat, w którym nie ma już wyalienowanego, starszego od niej męża. To świat sławy, ale i przede wszystkim dyskusji wśród młodych na zakazane tematy np Dr Ziwago, cytowanie Czechowa słów o tym, że szczęście nie dolzno być i nie budżet dla nas, ale kiedyś będzie.
W filmie echo wojny, na której zginął syn Mikołaja. Szuka on obrazu tego syna w Jurze.  Relacje małżonków z Jurą wikłają młodego mężczyznę. Jej zachowanie wobec niego  to uprzedmiatawia go dosłownie w scenie, gdy Kira dotyka jego ciała jak rzeźbionej gliny, to jawi mu się jak obietnica głębszej więzi. Wszystko zmienia pojawienie się cienia z przeszłości, Wadima,


 z którym Kira była w Kijowie w 1937 roku szczęśliwa zaledwie kilka miesięcy, wobec którego ma żal, że dowiedziawszy się o długości stalinowskiego wyroku zwątpił w nią dając jej wolność.  Na ile można wrócić do więzi sprzed lat, ożywić miłość młodych,  zerwać ze zbudowanym już nowym życiem  (Wadimowi na Magadanie urodził się syn)?



 Spotkać się mimo zmian, jakich dokonało w bohaterach 15 lat tak odległego życia? Jego w sybirskiej zsyłce, jej w zachwytach nad rzeźbionymi wodzami rewolucji.
Relacje te pokazano bardzo wiarygodnie, przede wszystkim dzięki grze Jewgienii Simonowej w roli Kiry i Jewgienija Cygankowa w roli milczącego, młodego Jury  (parę te podziwiałam już w Dzieciach Arbatu w więzi matki i syna). Niemałą rolę odgrywa tu też Ursula, zagraniczna dziennikarka przeprowadzająca wywiad ze wstrząśnięta konfrontacja z przeszłością Kira. Gra ją tu Czułpan Chamatowa. Reżyser filmu, Andrej Eszlaj zaprosił do współpracy aktorów, którym zawdzięcza sukces Dzieci Arbatu. Oprócz wymienionej powyżej trójki także Inga Striełkowa-Obołdina w roli siostry Wadima.



Kogo dotyczy śpiewana w filmie piosenka o tych, kto priedał tiebia i prodał?
W filmie poetyckie obrazy, które zapadają w pamięć:
-  wielka druciana figura Lenina z ręką wskazującą w dal jak siatka więzienia do wypełnienia gipsem
- przeciwwagą dla niej ogromne, rozłożyste drzewo,



pod którym na daczy  się zaczęła jej miłość przerwana dwudziestoletnim zesłaniem ukochanego
- parasol odpływa rzeką



 tak jak  możliwe, a niespełnione życie bohaterki

Film budzi żywe uczucia i stawia znak zapytania. Chcę wierzyć, że czekałabym.