Córka kapitana (Rosja 1999)
Córka kapitana (Rosja 1999)
05-07-2015
- ruski bunt: bezmyślny i okrutny
Reż. Aleksander Proszkin (Doktor Żiwago)
historyczny film
1999
rosyjski język
Ру́сский бунт
wg powieści Siergieja Puszkina "Córka kapitana" i "Historia Pugaczowa"
Młody oficer Piotr Griniew (Maciej Damięcki) zostaje wysłany na służbę w dalekie strony,
na granicę z Kirgizją. Tam na pustkowiu zakochuje się z wzajemnościa w córce kapitana Maszy (Karolina Gruszka).
Na drodze do ich szczęścia staje najpierw zakochany w Maszy oficer Aleksiej Szwabrin (Siegiej Makowieckij), potem powstanie Pugaczowa (Władimir Maszkow). Obaj oficerowie
zajmą w stosunku do samozwańca Pugaczowa
różne postawy, jednak w konsekwencji obaj zostaną potraktowani jak zdrajcy Ojczyzny i carycy Katarzyny II.
Czy Maszy uda się ocalić ukochanego?
Jemieljan Pugaczow (1742 - 1775),
Kozak doński, brał udział w wojnie siedmioletniej, odznaczył się w rosyjsko-tureckiej, w 1772 zanagażował się w plany ocalenia ściganych powstańców kozackich. Wówczas też ogłosił się ocalonym w zamachu mężem KatarzynyII, carem Piotrem III.
Ostatnie dwia lata życia dowodził buntem chłopskim, przedstawiając siebie jako cara Piotra III.
W obliczu klęski wydany przez swoich,
skazany na poćwiartowanie. Zgodnie z osobistym rozkazem carycy oszczędzono mu męki ścinając najpierw głowę. Przed kaźnią trzydziestotrzyletni Pugaczow żegnał się zwracając się w stronę cerkwi, kłaniał się na wszystkie strony wołając: «Прости, народ православный, отпусти мне, в чём я согрешил перед тобой… прости, народ православный!» ("Wybaczcie, prawosławni, darujcie mi moje winy wobec was, wybaczcie, prawosławni").
To jego historię - w oparciu o powieści Puszkina
- przedstawił Aleksander Poroszkin.
Zaczynając film od sceny duszenia cara Piotra III,
po przejęciu władzy przez jego żonę Katarzynę II.
Tragiczna śmierć cara w zaledwie pół roku po objeciu władzy sprzyjała pojawieniu się na Rusi samozwańców. Najsławniejszym z nich był Pugaczow.
Historię pokazano z rozmachem, sugestywnie filmując ogromne przestrzenie stepów, falujących trawami lub ginących w śnieżnych zamieciach.
I to, co ludzie wyprawiają wśród porażających pięknem krajobrazach. Przelewając krew, paląc domostwa, oblegając twierdze, wieszając, biczując. Pусский бунт - безсмысленный и безспощадный (Rosyjski bunt - bezmyślny i okrutny) mówi ktoś z bohaterów tej historii.
Sto lat po poćwiartowaniu na moskiewskim Błotnym Placu innego przywódcy kozackiego buntu StIenki Razina,
umiera w tym samym miejscu w podobny sposób kolejny Kozak. Znaczącą jest dziś w kontekście tak dramatycznych stosunków rosyjsko-ukraińskich ta krew przelewana z obu stron.
Ciekawostką jest udział polskich aktorów. W rolach głównych - Mateusz Damięcki i Karolina Gruszka. Niemniej najciekawszą role zagrał Siegiej Makowieckij, którego podziwiałam w Likwidacji, a Władimir Maszkow w roli Pugaczowa znów powtórzył swoją pasję i szaleństwo, z której znany mi jest z innych filmów.
historyczny film
1999
rosyjski język
Ру́сский бунт
wg powieści Siergieja Puszkina "Córka kapitana" i "Historia Pugaczowa"
Młody oficer Piotr Griniew (Maciej Damięcki) zostaje wysłany na służbę w dalekie strony,
na granicę z Kirgizją. Tam na pustkowiu zakochuje się z wzajemnościa w córce kapitana Maszy (Karolina Gruszka).
Na drodze do ich szczęścia staje najpierw zakochany w Maszy oficer Aleksiej Szwabrin (Siegiej Makowieckij), potem powstanie Pugaczowa (Władimir Maszkow). Obaj oficerowie
zajmą w stosunku do samozwańca Pugaczowa
różne postawy, jednak w konsekwencji obaj zostaną potraktowani jak zdrajcy Ojczyzny i carycy Katarzyny II.
Czy Maszy uda się ocalić ukochanego?
Jemieljan Pugaczow (1742 - 1775),
Kozak doński, brał udział w wojnie siedmioletniej, odznaczył się w rosyjsko-tureckiej, w 1772 zanagażował się w plany ocalenia ściganych powstańców kozackich. Wówczas też ogłosił się ocalonym w zamachu mężem KatarzynyII, carem Piotrem III.
Ostatnie dwia lata życia dowodził buntem chłopskim, przedstawiając siebie jako cara Piotra III.
W obliczu klęski wydany przez swoich,
skazany na poćwiartowanie. Zgodnie z osobistym rozkazem carycy oszczędzono mu męki ścinając najpierw głowę. Przed kaźnią trzydziestotrzyletni Pugaczow żegnał się zwracając się w stronę cerkwi, kłaniał się na wszystkie strony wołając: «Прости, народ православный, отпусти мне, в чём я согрешил перед тобой… прости, народ православный!» ("Wybaczcie, prawosławni, darujcie mi moje winy wobec was, wybaczcie, prawosławni").
To jego historię - w oparciu o powieści Puszkina
- przedstawił Aleksander Poroszkin.
Zaczynając film od sceny duszenia cara Piotra III,
po przejęciu władzy przez jego żonę Katarzynę II.
Tragiczna śmierć cara w zaledwie pół roku po objeciu władzy sprzyjała pojawieniu się na Rusi samozwańców. Najsławniejszym z nich był Pugaczow.
Historię pokazano z rozmachem, sugestywnie filmując ogromne przestrzenie stepów, falujących trawami lub ginących w śnieżnych zamieciach.
I to, co ludzie wyprawiają wśród porażających pięknem krajobrazach. Przelewając krew, paląc domostwa, oblegając twierdze, wieszając, biczując. Pусский бунт - безсмысленный и безспощадный (Rosyjski bunt - bezmyślny i okrutny) mówi ktoś z bohaterów tej historii.
Sto lat po poćwiartowaniu na moskiewskim Błotnym Placu innego przywódcy kozackiego buntu StIenki Razina,
umiera w tym samym miejscu w podobny sposób kolejny Kozak. Znaczącą jest dziś w kontekście tak dramatycznych stosunków rosyjsko-ukraińskich ta krew przelewana z obu stron.
Ciekawostką jest udział polskich aktorów. W rolach głównych - Mateusz Damięcki i Karolina Gruszka. Niemniej najciekawszą role zagrał Siegiej Makowieckij, którego podziwiałam w Likwidacji, a Władimir Maszkow w roli Pugaczowa znów powtórzył swoją pasję i szaleństwo, z której znany mi jest z innych filmów.