Sloneczniki

Homole i z Wysokiej Małymi Pieninami do Szczawnicy

Homole i z Wysokiej Małymi Pieninami do Szczawnicy

30-09-2013

W wąwozie Homole

zatęskniłam za zimą, gdy można  tu  patrzeć tylko na śnieg i lód, słuchając ciszy. Teraz natomiast czuję  w tym tłoku oddech człowieka na karku, dysząc nad głową temu przede mną. Każdy z nas ma w jednej ręce aparat w drugiej komórkę.  Korzenie drzew,

obok skały,

kamienie, kamyki,

kwiaty,

między nimi skrzy się czasem świetliście woda.

Szumi, spadając w dół. Nad nią ściana leśna,

ściana skalna. A na nich ślad po spadających tu w dół kamieniach. 

Nie dziś. Nie walą też pioruny, które rok temu zabiły tu dwie pary: rodziców i córkę z chłopakiem. Czy rzeczywiście ściągnęły je na nich komórki?

Wychodzimy z wąwozu. W drodze na Wysoką (nie aż tak, bo zaledwie 1050 m) nadal ludzi więcej niż owiec (tych było 800, niektórych kulejących, większość dzwoniących dzwonkami). Usta nie zamykają się nam od mówienia sobie „dzień dobry” i „cześć”. Ilu z nas przyjechało tu szukać samotności? Znajdujemy zaś dobiegające ze wszystkich stron głosy ludzkie. Ci, którzy nie rozmawiają ze sobą, mówią przez komórki.

Samotność można tu znaleźć nocą. Do przeżycia - można się przespać,

rano zaspokoić pragnienie:)

Na szczęście wychodzimy wędrować tak późno, że gdy idziemy dalej Małymi Pieninami,

wzdłuż granicy ze Słowacją

mijając niższe od niewysokiej Wysokiej Durbaszkę, Wysoki Wierch, czy Rabszyn, nie ma już nikogo.

Nie dochodząc do Szafranówki, a więc i do miejsca, gdzie na szlaku prowadząc turystów zmarł nagle na zawał przewodnik, skracamy drogę przez łąki i parowy.

W dół ku Szczawnicy.

Dzięki temu odkrywamy uliczkę Maćka Zza Ławy, szczawnickiego górala, którego genialnie sprawne ręce wyleczyły tysiące złamań i urazów nóg, za co mu górale na ścianie jego domu pięknie dziękują „Nik ci będzie, Maciek, po wse casy kwała, ze Scawnica kalik przy tobie ni miała”. Zatrzymuje mnie na tej uliczce dom za domem,

czyjaś troska w postaci kwiatów,

drewniane płoty,

coś postawione za oknem.

Koniec ulicy i kilka metrów dalej Grajcarek, kiedyś, gdy ta okolica zamieszkana była przez Łemków, zwany Rusinowym Potokiem. Dzień się ma ku zachodowi.